...необично, задолжително, луцидно...

Thursday, October 18, 2012

Заминувања 4


 

Додека зракот светлина  исцртуваше сликовити шари на килимот ,огледалото ми дошепна една тајна. Ми рече дека лицето во кое сум во моментов изгледа многу бледо, па затоа побрзав да го поправам тоа. Седнав на столчето пред големото огледало и се зафатив за работа. Некако вообичаено си ја поткренав косата во неформална пунџа и ја прицврстив со стапче од слонова коска со цветни мотиви. Убав детал беше ова кој го купив првите денови кога стапнав во градчево, во антикварницата близу до големата библиотека. Ми го привлече погледот во излогот со својата едноставна раскошност и белузлавата боја. И сосема со причина, во излогот стоеа претежно темни работи. Само стапчето беше белузлаво и сјајно.
Ја наместив косата и се фатив за лицето. Образите ми гореа а боја од топлината не излегуваше за жал. Можеби тенот не попушта под чувствата. А горев.
Ја зедов големата четка за руменило и со два потега веќе бев  поправена од бледилото. На очите ставив незабележителна сенка , додека трепките ги истакнав со црна маскара. Црна како црна мисла. Веѓите ми беа уредни па не ги ни допрев, а усните ги исцртав со кармин со боја на есенска роза – црвени. Од ормарот го извадив црниот фустан кој многу ретко го носам, но несомнено денес му беше нему редот. Тоа е оној фустан кој го купив некаде пред две години , кога те запознав, и од тогаш сум го облекла само еднаш. Црн фустан, кој го љуби телото мое и паѓа сосема лесно како да не сака да изгуби ни дел од кожата која му се дава – мојата. Фустанот запираше точно на колената, но ткаенината ги допираше и нив. На половината имаше широк колан изработен од истата ткаенина, за која не знам речиси ништо освен дека ме милува. Ги облеков и црните чевли, два три пати го стегнав шишенцето Шанел му се насмевнав на огледалото и излегов.
Да, и денес беше ден за средба. Убав пролетен ден. Крајот на месец март, триесетти. Утрото ме мамеше да појдам во нашето кафуле, но разумот ми велеше да те сретнам на друго место. Да те сретнам некаде на плочките по уличката која води кон малото плоштадче . Го занемарив мамењето на утрото и продолжив по плочките наслушнувајќи си ги одзвонувањата од можеби тешките чекори. Бев наполно свесна дека повторно ќе заминам но сето тоа не ми причинуваше некоја нејаснотија или тешкотија. Веќе бев доволно ослободена и во заминувањата.
И додека занесно, а не занесено чекорев те здогледав како ми преминуваш од едно во друго око за на крај да ги исполниш двете и да се испречеш пред мене. Разменивме мириси и тргнавме кон неколкуте клупи веднаш до цветната градина. Разнобојно.
Во твоето движење денес по толку поминато време и по толку мои заминувања открив стравопочит.  Денес по толку време сфатив и дека луѓето се премногу мистериозни, и се со постојан извор на задоволства, а јас моето задоволство го наоѓав во чекорењето. И можеби ако продолжев со размислување ќе го променев мислењето или во најмала рака заминувањето да не ме прекина со допир на раката. Ја зема мојата лева дланка ја стави на твојата а потоа нив двете заедно ги стави на твојот десен образ. Помина неколку пати горе доле, галејчи си го образот со мојата дланка а потоаја бакна и ја спушти. Помислив дека ова е гест на љубов или пак можеби гест на нежност а не страв од осаменост. Јас и ти совршено добро знаеме кој е нашиот најголем страв , барем од ова гледиште.
Сега дури и се навали кон мене и можеби сакаше да ми раскажеш некоја приказна, но не го стори тоа. Само ме бакна на рамото, на делот каде црниот фустан немаше моќ на галење. Ме бакна и се тргна. Те погледнав со очи полни со приказни и бледило засенчано со руменило на ликот, очекувајќи да ми кажеш барем една од твоите премолчени нарации, но ти не го стори тоа. Само ме гледаше броејќи ги загубените мигови што минуваа низ нас и завршуваа некаде во ова мало градче. А јас? Јас имав веќе здрава цел и сурова реалнос т во сите ќошиња од мојот живот, и чувство кое ми вели дека сериозно треба да сум сама со себе на некое време. Седев уште малку до тебе размислувајќи за потеклата на сите наши мириси, мојот со име а твојот без име и потоа ја почувствував големата сила на моето денешно кревко тело и заминав повторно кон ситената на возот.
Заминав концентрирано оставајќи ти размислување зошто ми нудиш покана само за твоето богатство , а при тоа моето го отфрлаш секогаш на страна.
Повторно сфатив дека овде и на себе си, си важен само ти и твојата осаменост. Важен си само ти повторно. И денес кон крајот на едно време повторно заминав.

Thursday, October 4, 2012

Заминувања 3


 

Последниот ден во месец ноември повторно те оставив. Триесетти беше. Некоја чудна иронија со датумот. Последен ден во месецот, а навестуваше почеток на седмицата. Чудна иронија и со времето. Можам да го објаснам, но  нема – залудно ќе биде. Залудно е.
Овде денес  имав чувство дека воздухот мирисаше само на мене и на Шанел-от кој задолжително го носев. Некогаш помислувам како тоа шишенцево никогаш не се прази, барем не онака како што го трошам. Сигурно  и миризливата материја се плаши да ме остави, иако јас без да размислам би ја оставила. Овде денес дури и утрово личи на мене: некако премногу топло и обоено за да биде зимско. Тоа е сигурно некој недоиспитан закон на малите градови-го попримаат мирисот и изгледот на најчестите посетители. И додека сето ова бесмислено ми протекуваше час од едната час од другата страна на главата се погледнав во широкото по зафатнина огледало и побрзав по скалите.
Чекорите ми одекнуваа по студениот бел мермер, што од високите потпетици на моите париски црни чизми, што од она што го носев во себе. Бев облечена во долг темнозелен капут кој се слеваше со телесните мои облини и формираше изглед на лесно оформена дрвена скулптура на сеуште непознато боженство. На левата страна кај крагњата ми стоеше брошот од калибар во форма на пеперутка. Пеперутка во ноември, можеби навестувајќи го повторното заминување. Еднодневно или и повеќе. Во рацете ја држев речиси преголемата црна чанта со име кое ме асоцираше на некое мало животинче, стуткано крај ѕидот на големата сива куќа од која секојдневно се плашев.Косата утрово ми беше многу послушна- сите кадрици беа на совршено место. Совршено. Усните ми беа уметнички исцртани со кармин со боја на рана вишна. А очите ми беа свежи и полни со слики. Наши слики.
Итав кон кафулето за да го испијам утринското кафе со тебе. Тебе, не само како појава, туку тебе како личност.  Итав наслушнувајќи си ги пребрзите чекори за така кревките нозе. Но итав и броејќи ги. Некои осумдесетина чекори, бидејќи утрово таму го одредивме пиењето кафе, или чај сеедно.
Те здогледав додека влегуваше во кафулето. Исправен и горд  дури и со своите години и негодини. Влезе, ја накриви главата во знак на поздрав на луѓето кои те погледнаа кога влегуваше, а потоа се упати кон закачалката на влезот, со соблече темно сивиот капут и проолжи кон најоддалеченото сепаре. Се завали удобно на кожното седиште и го гледаше моето доаѓање од прозорецот. Ми мафна дури, а дури и ми се насмевна. Јас не ти се насмевнав. Јас те погледнав само и се втурнав набрзина во кафулето.  Го слеков и јас мојот капут и го ставив токму до твојот, а потоа побрзав до тебе. Ти се исправи и стана од удобноста, јас ти ја пружив левата дланка речиси сеќавајќи се на минатиот бакнеж и уживајќи во тоа.Речиси! Ја принесе до себе, ја бакна и се обиде да го задржиш здивот барем неколку мига. Иако верувам дека повеќе сакаше Шанел-от да остане во твоите сетила повеќе од вообичаеното, а вообичаеното е недоволно изгледа. Сеуште недоволно за тебе.
Го порача своето кафе а јас мојот липов чај. Липа во ноември, па и не е така лошо. Липа,засладена со багремов мед.  Набрзо девојката го донесе сето она што во моментов ни требаше. Сега се прашувам: што точно ни требаше?Ти требав ли јас на тебе, или ти на мене? Си требавме ли ние?
Девојката остана доволно долго над сепарето за да се зачуди зошто ти сеуште ја држиш мојата дланка во твојата а ниту еден од нас не носи прстен. Ја погледнав како да и ги читам недоумиците, скокнав кон закачалката и веќе следниот миг бев надвор во ноемвриското  сега веќе студено утро со капутот, попримен со твој мирис  и чантата во раце.
Тогаш, на тој триесетти ноември јас повторно ја чув возовата сирена и повторно се упатив кон железничката станица на овој мал град. Те оставив со липов чај и багремов мед, со твоето сега веќе испиено кафе. Те оставив и без прстен на раката.
Те оставив по не знам кој пат и се качив повторно во возот кој заминуваше. Возот кој уредно ја чуваше својата реа подалеку од мене.

Thursday, September 27, 2012

Заминувања (незавршени писма) 2



5.
Следниот пат заминав во септември, месецот на преобразбите. Дваесет и трети септември  во 13:00 часот, токму кога денот пенетрирачки навлегуваше во дваесет и четири часовното деноноќие, да не речам секојдневие. Овде, во овој град летото сеуште поигруваше наоколу мамејќи ги сенките на луѓето да заиграат по бетонските плочки на улиците. Разигран септември. Беше средина на неделата и сите се чувствуваа веќе покомотно отколку на почетокот на седмицата. Наминав во цвеќарата близу до омилената ми кафетерија, но не да купам цветови туку само да им ја видам реакцијата на овенатост. Да, беа малку подовенати. Тажно!
На себе сеуште носев полу летна облека : светло сино здолниште од жоржет и иста таква кошула која слободно паѓаше на деколтето истакнувајќи ми ги сеуште правилните форми. Здолништето не ми ги откриваше ниту колената а сепак го чувствував секој поглед кој  доаѓаше кон мене и застануваше тука некаде. Пусти погледи и желби!Носев средно голема чанта, доволно во неа да го сместам најпотребното. На нозете носев високи потпетици - типично за мене, со боја на  убаво узреана банана и исто таков шешир кој ми го затскиваше речиси половина лице. Но устата  ми се гледаше. Денес не ставив кармин, усните ми беа природно црвени од синоќешното колебливо гризење размислувајќи за возот, за возовите. Смрдат возовите, па се прашував дали и патниците ја попримуваат истата таа смрдеа од нив или остануваат имуни на неа. Јас сеуште сум имуна. Фала ти  Боже, иако не верувам во тебе

Се сретнавме нешто пред  12:00 частот сосема доволно за да се забележиме како средба. За да ме забележиш како средба.  По игра на случајноста, во која сеопшто не верувам, и ти носеше шешир. Го носеше накосен на десната страна при тоа откривајќи ја левата за која сметаше дека ти е поубава. А јас, јас мислев дека целата лева половина, започнувајќи од врвот на главата па се надолу кон ножните прсти ти е погрешно преценета. Во твојата лева половина немало и сеуште нема ништо. Ти погрешно се процени всушност. 

Ми дојде одзади најпрво прегрнувајќи ми ги рамената а потоа и половината. Ме стегаше премногу силно но само за да ми ја откриеш машката доминација во силата. А умот? Умот ти беше настрана од сето ова. После неколку минутното впивање на  Шанелот кој испаруваше од мене ме поведе за рака и седнавме во најблиското кафуле.Дваесет и пет чекори.Понекогаш ги бројам. Не беше она добро познатото за мене, но направив отстапка.  Кавалерски ми го повлече бамбусовото столче и речиси ме вовлече во него. Нарача дури и за мене кафе, а јас ти дозволив – иако никогаш не го правам тоа. Можеби рамнодушноста  си го направи своето, па ете – ти дозволив.  Ме гледаше неколку мига и потоа почна да ми ја допираш десната дланка. Речиси нежно.  Помислив дека можеби денес ти е допирот поинаков, или само го посакав тоа. Којзнае, желбите и реалноста се косат  понекогаш. Се искосуваат. 
Кафето го голтавме двајцата набрзина. Небаре ќе немаше друго, па сакавме да му го осетиме сиот  вкус во една или две голтки. Перверзно!  Извадив цигара, ја наставив на муштиклата а ти со твоето внимателно однесување набрзина ми запали.  Вовлекував силно, онака како што сакаш ти. И` ме гледаше. Ме гледаше како да сум твојот одамна посакуван плен. А јас речиси невино уживав. Убави се погледите на крајот. Убави се погледите кон крајот. Убави се!
Со следната голтка веќе и го допив кафето.  Ја изгасив и цигарата, иако не беше до крајот.  Но ако. Сакам кога ќе можеш да го гледаш она што останало после мене, макар и тоа бил обичен отпушок од дамска цигара. Цигара која била во мојата уста, во која несомнено би посакал да си сега. Сиот ти. Кутар.
Набрзина станав, се наведнав кон тебе, го извадив шеширот за миг и ти дошепнав на левата страна `` Заминувам``.
Потоа со шеширот во раката побрзав кон бетонските плочки. Те оставив неколку мигови да гледаш во мојата коса а потоа ја покрив со шеширот. Знаев дека ти треба тој поглед затоа што следниот веќе ќе ти беше насочен во пепелникот со отпушокот.
Повторно те оставив денес и брзав да го фатам попладневниот смрдлив воз. Оној воз во кој патниците ја попримаат неговата смрдеа во кој јас сум само минувач. Оној воз кој несомнено води некаде - никаде!






Wednesday, September 26, 2012

Заминувања (незавршени писма)



1.
Нема, нема да напишам ништо конкретно,ниту пак нешто сензационално, нема да напишам ни збор од видувањата, но ќе напишам реченици за заминувањата….
Првиот пат заминав на пролет.Беше април, седумнаесети април и ужасно топло. Ужасно топол ден. Носев лелеава блуза со боја на штотуку процветан јоргован која мирисаше на тебе. Беше тоа некоја свила која може да го поприми и мирисот на ветрот. Носев со себе неколку мигови среќа но ги оставив во вагонското купе, онаму на масичката до прозорецот каде си го гледав расплаканиот лик. Беше седумнаесетти април и јас плачев.
Паметам одев некаде, тргнав некаде , но не паметам каде стигнав. Знам сакав само да заминам набрзина за да не може да ми се најде трагот. Женска брзоплетост. Сакав да му побегнам на релативитетот на времето или сакав минатото време да го ставам во рамка. Нејасно! Дрвена убава рамка со два среќни лика.
Жално! Не успеав. Жално! Не успеа ни ти.
Те оставив. Те оставав секој пат кога времето мирисаше на ново.
2.
Вториот пат те оставив некаде во јануари. Тешка зима и уште потешко време, речиси како бреме на нечив кутар грб. Чудно е што повторно го памтам денот. Деветнаесетти јануари, сабота. Снежна зима и миризливо утро. Ја носев бундата од поларни лисици, која ми ја подари ти и која толку многу ја мразев, но ја носев. Всушност го носев споменот, го влечев, а тој ми тежеше. Ужасна бунда. Ја носев тоа утро со причина повеќе, мислејќи дека ако мразам нешто ќе го мразам и заминувањето. Се сеќавам го носев и твојот омилен парфем, Шанел 5, не дека го сакав , но ете го носев едноставно и позајмено. Косата ми беше нескротливо бушава, што од зимскиот воздух, што од немирните соништа во главата. Косата бушава – пак како што ја сакаш ти. И тогаш во тој деветнаесети јануари си отидов од кафулетово 09:03 минути, и го оставив недопиен чајот од липа. Знаеш, ми требаше за смирување, но се смирив. Те погледнав преку прамените бушавост, не ти се ни насмевнав и побрзав да го фатам возот кој тргнуваше во 09:10 минути. Сирената веќе ја слушав.
Итав да се качам во возот што  за малку ќе ја загубев високата потпетица од француските чизми. Ужасно скапи. Барајќи си го купето во вагонот наидов на многу копнежливи погледи, од кои едните ме гледаа како курва а други како светица, а за нивна жал бев само жена. Епитетно само жена.  Со бунда од поларни лисици, со француски чизми, познат парфем и црвен кармин, сеуште бев само епитетна жена.
Ете на деветнаесети јануари те оставив по втор пат.
А измеѓу… Измеѓу не знам каде бев. Не ни ги помнам ни правците ни местата ни локациите. Не помнам ништо. Го помнам само денот, деновите на заминувањата и ужасната смрдеа во возот кој секогаш заминуваше некаде.
3.
Третиот пат те оставив во фебруари. Веќе затоплен фебруари а не со бодликава ладност. Беше дваесетти во месецот и фалеа уше точно осум дена за да почне миризливиот март.
Да, третиот пат те оставив на дваесетти фебруари во 16:45 минути. Зимска квечерина, убаво време со ведро небо и мирис на печени костени по улицата со липите. Чекоревме со занемарлива одвоеност од едно тело кон друго. И тогаш разбрав дека и пред вистинското заминување, јас всушност сум заминала. Носев тогаш мантил со боја на есенски смог, кој ми ги покриваше само колениците, а оставаше простор за поглед надолу под нив.  Одев спокојно крај тебе и како да сакав да ги одморам нозете од високите потпетици, па подзастанував по малку. Подзастанував по малку во оние моменти кога ми доаѓаше да изустам некој сложен збор. Знаеш, со тебе не можев да користам сложени зборови, зошто така не ќе се чувствуваше ти доволно ти за да бидеш со мене. На себе повторно го имав Шанел 5, за кој знам што мислеше и покрај омиленоста….мислеше мирис на искушенија, мирис на една курва. Зарем? И знаеш, секогаш се смешкав кога го држев в раце правоаглоното речиси обично шише од парфемот и помисував како тоа може сетилото на еден маж да е толку погрешно , секогаш погрешно.
Се завртев , си го подзакопчав мантилот и во 16:45 си заминав по трет пат …….
Меѓу третото и следното заминување  се наоѓав во состојба позната само на мене и на оние кои ме среќаваа. А ме среќаваа ретко. Не, не се криев, само се обидов да бидам незабележана, и некако  тивка- дури несвојствено за силуета како мене. Не верувам дека успеав во замислата, зошто Шанелот секогаш го пронаоѓаше својот пат, а јас верно го следев него.
Знаеш мирисите се памтат, тие секогаш се памтат, дури и кога не се твои. А јас овој што го имам на себе не е мој, го носам позајмено-зошто тоа не сум јас. Ова не сум јас. Јас сум поинаква, јас сум создадена поинаква.
4.
Четвртиот пат те оставив во јуни. Те оставив на почетокот на едно долго лето. Неподносливо топло лето.  Беше 5 – ти јуни, ден четврток. Оној ден со кој јас сакам да ми започнува неделата.
Рано наутро, некаде околу осум часот седев во кафулето спроти зградата со најубави балкони и мирно си го пиев првото утринско кафе. Вкусот му го паметам но не и состојките. Сега кога ќе се сетам , момчето што работеше таму совршено знаеше што сакам иако ни јас самата не знаев. Ми носеше шоља најубаво кафе со некои додатоци од кои имаш чувство како да имаш оргазам, а тој се шири низ секоја твоја пора, и трае и трае. Момчето секогаш пред да ме послужи ме гледаше од прозорецот некои 3 минути, а јас го знаев тоа и му дозволував, иако не сакам кога ме зјапаат. Но ова го правеше тоа со прецизност и милина. Така и денес. Прво ме гледаше во нозете, и задолжително ги забележуваше моите чевли. Денес тие беа  светло кафени со нежно ремче околу глуждот. Не знам каде ги купив, навистина. Потоа погледот му се движеше кон колената, кај кои задолжително запираше и ја подголтнуваше плунката за потоа да продолжи кон здолништето. Тој дел брзо го прелета, чинам не ни забележа дека тоа беше убав ленен фустан со боја на ленено семе кој имаше копчиња на сета негова должина, која пак  беше до над колената. Брзо го претрча фустанот за да застане на голите рамена и да запре на ѓерданот направен од килибар. Запре таму, па продолжи да ме набљудува како  ја држам муштиклата , и како го вовлекувам димот од тенката цигара, длабоко, длабоко, за потоа да издишам на префинет начин кој тебе те вадеше од кожа. Правеше да се чувствуваш понижен и засрамен- еј еден единствен дим од цигара. Момчето прекина и во тој момент го добив своето оргазмично кафе. Се наведна кон мене само заради Шанелот кој речиси беше појак од мирисот на магнолиите од кафулето.
Во моментот кога момчето заминуваше , се појави ти. Се наведна  кон мене, нежно ми ја зеде раката , ја бакна и седна до мене. Тогаш, тогаш мислев дека ќе го одложам заминувањето. Гестот со бакнувањето на рака ми беше сосема нов и несекојдневен. Но, не се останува некаде со некого само заради гест. Ми рече дека сум прекрасна а јас ти се насмевнав само и го прифатив секојдневието. Ми рече и дека би требало да сме уште долго заедно, но не рече дали сме заедно. И за да го прекинам траењето на ``би требало``  кога го допив кафето си заминав.
Заминав набрзина во насока на железничката станица , прво брзајќи за да ти се изгубам од зачуденоста на лицето, а кога веќе бев доволно оддалечена, тогаш успорив, нога пред нога , чекор по чекор продолжив да го бележам четвртото заминување.

Friday, September 7, 2012

Оддалечена (или песна за растојание)



Нурната во стари адреси и фотографии,
со лице од минатото,
и подготвеност да се сретнеме повторно - нови,
со судар на патот како предизвик, 
трансформираме сила,
која помага да се создаде друга сила посилна - мојата,
но сфаќам дека одеднаш воздухот се запалил.
Гледај!

Wednesday, April 25, 2012

Во нашата книга


Во нашата книга:
нов обид и неколку разлики,
напнати и на работ на постоењето,
а тоа подолго од вообичаеното.
*
Во нашата книга:
погледи оклу себе и продолжување,
застанато од време на време,
а тоа одбива да слуша.
*
Во нашата книга:
вистина и лага.
распослани за чуствување на непознатото,
а тоа расположено за романса.
*
Во нашата книга:
чекања и чекални,
ослободени од силата на искреноста,
а таа подготвена за впивање топли души.
*
Во нашата книга нема зборови.