Заминувања 4

 

Додека зракот светлина  исцртуваше сликовити шари на килимот ,огледалото ми дошепна една тајна. Ми рече дека лицето во кое сум во моментов изгледа многу бледо, па затоа побрзав да го поправам тоа. Седнав на столчето пред големото огледало и се зафатив за работа. Некако вообичаено си ја поткренав косата во неформална пунџа и ја прицврстив со стапче од слонова коска со цветни мотиви. Убав детал беше ова кој го купив првите денови кога стапнав во градчево, во антикварницата близу до големата библиотека. Ми го привлече погледот во излогот со својата едноставна раскошност и белузлавата боја. И сосема со причина, во излогот стоеа претежно темни работи. Само стапчето беше белузлаво и сјајно.

Ја наместив косата и се фатив за лицето. Образите ми гореа а боја од топлината не излегуваше за жал. Можеби тенот не попушта под чувствата. А горев.

Ја зедов големата четка за руменило и со два потега веќе бев  поправена од бледилото. На очите ставив незабележителна сенка , додека трепките ги истакнав со црна маскара. Црна како црна мисла. Веѓите ми беа уредни па не ги ни допрев, а усните ги исцртав со кармин со боја на есенска роза – црвени. Од ормарот го извадив црниот фустан кој многу ретко го носам, но несомнено денес му беше нему редот. Тоа е оној фустан кој го купив некаде пред две години , кога те запознав, и од тогаш сум го облекла само еднаш. Црн фустан, кој го љуби телото мое и паѓа сосема лесно како да не сака да изгуби ни дел од кожата која му се дава – мојата. Фустанот запираше точно на колената, но ткаенината ги допираше и нив. На половината имаше широк колан изработен од истата ткаенина, за која не знам речиси ништо освен дека ме милува. Ги облеков и црните чевли, два три пати го стегнав шишенцето Шанел му се насмевнав на огледалото и излегов.

Да, и денес беше ден за средба. Убав пролетен ден. Крајот на месец март, триесетти. Утрото ме мамеше да појдам во нашето кафуле, но разумот ми велеше да те сретнам на друго место. Да те сретнам некаде на плочките по уличката која води кон малото плоштадче . Го занемарив мамењето на утрото и продолжив по плочките наслушнувајќи си ги одзвонувањата од можеби тешките чекори. Бев наполно свесна дека повторно ќе заминам но сето тоа не ми причинуваше некоја нејаснотија или тешкотија. Веќе бев доволно ослободена и во заминувањата.

И додека занесно, а не занесено чекорев те здогледав како ми преминуваш од едно во друго око за на крај да ги исполниш двете и да се испречеш пред мене. Разменивме мириси и тргнавме кон неколкуте клупи веднаш до цветната градина. Разнобојно.

Во твоето движење денес по толку поминато време и по толку мои заминувања открив стравопочит.  Денес по толку време сфатив и дека луѓето се премногу мистериозни, и се со постојан извор на задоволства, а јас моето задоволство го наоѓав во чекорењето. И можеби ако продолжев со размислување ќе го променев мислењето или во најмала рака заминувањето да не ме прекина со допир на раката. Ја зема мојата лева дланка ја стави на твојата а потоа нив двете заедно ги стави на твојот десен образ. Помина неколку пати горе доле, галејчи си го образот со мојата дланка а потоаја бакна и ја спушти. Помислив дека ова е гест на љубов или пак можеби гест на нежност а не страв од осаменост. Јас и ти совршено добро знаеме кој е нашиот најголем страв , барем од ова гледиште.

Сега дури и се навали кон мене и можеби сакаше да ми раскажеш некоја приказна, но не го стори тоа. Само ме бакна на рамото, на делот каде црниот фустан немаше моќ на галење. Ме бакна и се тргна. Те погледнав со очи полни со приказни и бледило засенчано со руменило на ликот, очекувајќи да ми кажеш барем една од твоите премолчени нарации, но ти не го стори тоа. Само ме гледаше броејќи ги загубените мигови што минуваа низ нас и завршуваа некаде во ова мало градче. А јас? Јас имав веќе здрава цел и сурова реалнос т во сите ќошиња од мојот живот, и чувство кое ми вели дека сериозно треба да сум сама со себе на некое време. Седев уште малку до тебе размислувајќи за потеклата на сите наши мириси, мојот со име а твојот без име и потоа ја почувствував големата сила на моето денешно кревко тело и заминав повторно кон ситената на возот.

Заминав концентрирано оставајќи ти размислување зошто ми нудиш покана само за твоето богатство , а при тоа моето го отфрлаш секогаш на страна.

Повторно сфатив дека овде и на себе си, си важен само ти и твојата осаменост. Важен си само ти повторно. И денес кон крајот на едно време повторно заминав.

Заминувања 3

 

Последниот ден во месец ноември повторно те оставив. Триесетти беше. Некоја чудна иронија со датумот. Последен ден во месецот, а навестуваше почеток на седмицата. Чудна иронија и со времето. Можам да го објаснам, но  нема – залудно ќе биде. Залудно е.

Овде денес  имав чувство дека воздухот мирисаше само на мене и на Шанел-от кој задолжително го носев. Некогаш помислувам како тоа шишенцево никогаш не се прази, барем не онака како што го трошам. Сигурно  и миризливата материја се плаши да ме остави, иако јас без да размислам би ја оставила. Овде денес дури и утрово личи на мене: некако премногу топло и обоено за да биде зимско. Тоа е сигурно некој недоиспитан закон на малите градови-го попримаат мирисот и изгледот на најчестите посетители. И додека сето ова бесмислено ми протекуваше час од едната час од другата страна на главата се погледнав во широкото по зафатнина огледало и побрзав по скалите.

Чекорите ми одекнуваа по студениот бел мермер, што од високите потпетици на моите париски црни чизми, што од она што го носев во себе. Бев облечена во долг темнозелен капут кој се слеваше со телесните мои облини и формираше изглед на лесно оформена дрвена скулптура на сеуште непознато боженство. На левата страна кај крагњата ми стоеше брошот од калибар во форма на пеперутка. Пеперутка во ноември, можеби навестувајќи го повторното заминување. Еднодневно или и повеќе. Во рацете ја држев речиси преголемата црна чанта со име кое ме асоцираше на некое мало животинче, стуткано крај ѕидот на големата сива куќа од која секојдневно се плашев.Косата утрово ми беше многу послушна- сите кадрици беа на совршено место. Совршено. Усните ми беа уметнички исцртани со кармин со боја на рана вишна. А очите ми беа свежи и полни со слики. Наши слики.

Итав кон кафулето за да го испијам утринското кафе со тебе. Тебе, не само како појава, туку тебе како личност.  Итав наслушнувајќи си ги пребрзите чекори за така кревките нозе. Но итав и броејќи ги. Некои осумдесетина чекори, бидејќи утрово таму го одредивме пиењето кафе, или чај сеедно.

Те здогледав додека влегуваше во кафулето. Исправен и горд  дури и со своите години и негодини. Влезе, ја накриви главата во знак на поздрав на луѓето кои те погледнаа кога влегуваше, а потоа се упати кон закачалката на влезот, со соблече темно сивиот капут и проолжи кон најоддалеченото сепаре. Се завали удобно на кожното седиште и го гледаше моето доаѓање од прозорецот. Ми мафна дури, а дури и ми се насмевна. Јас не ти се насмевнав. Јас те погледнав само и се втурнав набрзина во кафулето.  Го слеков и јас мојот капут и го ставив токму до твојот, а потоа побрзав до тебе. Ти се исправи и стана од удобноста, јас ти ја пружив левата дланка речиси сеќавајќи се на минатиот бакнеж и уживајќи во тоа.Речиси! Ја принесе до себе, ја бакна и се обиде да го задржиш здивот барем неколку мига. Иако верувам дека повеќе сакаше Шанел-от да остане во твоите сетила повеќе од вообичаеното, а вообичаеното е недоволно изгледа. Сеуште недоволно за тебе.

Го порача своето кафе а јас мојот липов чај. Липа во ноември, па и не е така лошо. Липа,засладена со багремов мед.  Набрзо девојката го донесе сето она што во моментов ни требаше. Сега се прашувам: што точно ни требаше?Ти требав ли јас на тебе, или ти на мене? Си требавме ли ние?

Девојката остана доволно долго над сепарето за да се зачуди зошто ти сеуште ја држиш мојата дланка во твојата а ниту еден од нас не носи прстен. Ја погледнав како да и ги читам недоумиците, скокнав кон закачалката и веќе следниот миг бев надвор во ноемвриското  сега веќе студено утро со капутот, попримен со твој мирис  и чантата во раце.

Тогаш, на тој триесетти ноември јас повторно ја чув возовата сирена и повторно се упатив кон железничката станица на овој мал град. Те оставив со липов чај и багремов мед, со твоето сега веќе испиено кафе. Те оставив и без прстен на раката.

Те оставив по не знам кој пат и се качив повторно во возот кој заминуваше. Возот кој уредно ја чуваше својата реа подалеку од мене.