Моќта има еден единствен бран,
кој талка од мене до тебе наизменично,
не полни , па не празни,
покажувајќи ни дека со допирањето на животот симулираме токму живот,
во кој светот можеби е креација од само мои мисли,
или пак и само од твоите,
а јас,
јас сум тогаш безболна како воздух,
како воздух надвор од себе,
и кога не знам што да правам,
си поигрувам со положбата,
па,
еднаш те исполнувам во очите,
друг пат во грлото,
трет пат во градите,
и,
останувам таму,
таму како мачнина,
како повеќе часовен трепет во кој знаеш :
надвор од себе сум,
а внатре во тебе сум,
и последните свои сокови живост ти би ми ги дал токму на мене.
No comments:
Post a Comment